Rolf Tilly

´S Leewepulver

De alde Friedrich Wilhelm Hahn
war 30 Johr Schaffner bei de Bahn,
do isser immer, Daa fer Daa,
die Bermesäns-Lautrer Streck gefahr.
Ää Fahrgascht hat´s ihm angeduu,
dem guckt er jede Daa grad zu,
wie der, kaum er de Zuuch beträät,
glei direkt hie zum Fenschder geht,
er macht es Fenschder uff, zackzack,
greift dabber in de Jobbesack,
holt dort e klännes Deesel raus,
des sieht schun arich vebellert aus,
er macht´s uff un greift eninn,
do is so gelwes Pulver drin,
des straut er auße uffs Fenschder druff,
schiebt dann widder ´s Fenschder nuff,
saat dann zum Schaffner schun „seit Jahre“:
„Soderle, jetzt känner mer fahre!“
Noo 30 Johr, des is jo putzich,
do werd de Hahne-Fritz jetzt stutzich
un iwwerleet fascht die ganz Nacht:
Denne froo ich jetzt, was der do macht!
Wann ich ab morje die Rende krieh
un net jetzt froo, erfahr ich´s nie!
So geht er hie un stuppst ne sacht
un froot ne heeflich, was er do macht.
Der antwort´ druff: „Ei guder Mann,
was ich ne dodezu saae kann:
Ich duu als Leewepulver straue,
dass die Leewe sich net an de Zuuch drantraue!“
Do lacht er laaut, de Hahne-Fritz,
un männt: „Sie mache wohl e Witz!
Zwische Bermesäns un Lautre gebbt´s allerhand Vieh,
awwer Leewe hann ich dort noch nie gesieh!“
Do lächelt der Fahrgascht: „Sie hann jo recht,
des Leewepulver is jo aa net echt!“